من هم هستم

این روزها که به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک می شویم، هر کسی که قصد کاندیداتوری دارد، برنامه ها و اولویت های دولت مد نظر خود را تشریح می کند. اما بیشترین مانور تبلیغاتی هر یک از کاندیداها، به حوزه ای که در آن تخصص دارد و یا اذعان می کند که تخصص دارد، مربوط می شود. اما نمی دانم چه قانون نانوشته ای برای کاندیداهای ریاست جمهوری وجود دارد که برای اثبات خویش، می بایست عملکرد دولتین احمدی نژاد را نقد کند؛ و کاش فقط نقد می کردند که اتفاقا امری پسندیده و لازم می باشد. به هر حال بناست که دولتی جدید پایه گذاری شود و چه خوب است که مشکلاتی که در دولت کنونی وجود دارد، مطرح شده و مورد نقد و بررسی قرار گیرد تا دولت آینده موارد مطرح شده را در نظر بگیرد و اشتباهات احمدی نژاد و دولتین وی را تکرار نکند.
مثلا خلبان دکتر قالیباف، نحوه مدیریت دولت در امور مختلف از جمله اقتصاد را نقد کند و از نحوه مدیریتش در دولت احتمالی خود صحبت کند که مثلا ظرف مدت دو سال تمام مشکلات بوجود آمده را ساماندهی کند(اینجا). یا آقا محسن به برنامه های اقتصادی کشور نقد کند و از راه حل خود برای برون رفت از این شرایط بد اقتصادی صحبت کند که مثلا با اجرای هدفمند فاز دوم هدفمندی، سالانه پنج میلیون تومان به حساب سرپرست یک خانواده چهارنفره واریز شود(اینجا).
اما در این بین، سیاستمدار کهنه کار، مشاور-ولایتی نیز برای اینکه از قافله این نقادی ها عقب نماند و یادآوری کند که او نیز هست، شروع به صحبت در حوزه تخصصی اش - همان امور خارجه، می کند. مطابق قانون نانوشته ای که گفتم، طبیعتا ولایتی نیز باید عملکرد دولت معیار- یعنی دولتین احمدی نژاد را در حوزه تخصصی خود نقد کند و راه حل خود را ارائه دهد. که همین کار را هم می کند(اینجا). اما آقای مشاور به این نکته توجه نکرده که حوزه تخصصی وی، از تنها موارد حُسنی است که این روزها برای احمدی نژاد و دولتین ش بر می شمارند و بجز معترضین همیشگی این هشت سال(اصلاح طلبان)، فرد دیگری سیاست خارجه احمدی نژاد را نقد نمی کند. و شاید برخی اصولگرایان هم که به آن نقد دارند، اقتضای زمان بر آنها حکم می کند که فعلا در این مورد سکوت کنند.(چرا؟)

می گویم: این انتخابات هم سر می رسد و به حول قوه الهی، دولتی شایسته، امور کشور را در چهار سال آینده بر عهده می گیرد. امیدوارم در این زمان اندک مانده به انتخابات، همه ما و بالاخص کاندیداهای ریاست جمهوری، فقط و فقط برای «خدا» حرف بزنند و بس.